گروه مدیریت ایمنی ترافیک، دانشگاه علوم انتظامی امین، دانشکده فرماندهی و ستاد، تهران، ایران
10.22034/road.2023.385946.2144
چکیده
زمینه و هدف: پیاده‌روی مؤثر‌ترین گزینه حمل‌ونقل پایدار درون‌شهری به شمار می‌آید. شمار بالای تصادفات عابرین پیاده هنگام عبور آنان از عرض خیابان رخ می‌دهد. با توجه به استفاده از گذرگاه عابر پیاده بـه عنوان یکی از ابزارهای کنترل ترافیک، این پژوهش به بررسی تأثیرگذرگاه عابرپیاده برجسته‌ی سنگ‌فرش بر آرام‌سازی و ایمنی ترافیک پرداخته است.
روش: پژوهش از نظر هدف کاربردی از لحاظ ماهیت توصیفی-همبستگی بود. داده‌های مربوط به متغیرهای سرعت وسایل نقلیه قبل و بعد از گذرگاه‌عابرپیاده، نوع وسیله نقلیه، سن و جنسیت راننده با دوربین‌های سرعت‌سنج و پرسشنامه گردآوری شد. جامعه آماری کلیه رانندگان عبوری از خیابان‌های شریانی اصلی و فرعی شهر تهران بود. حجم نمونه 384 نفر طبق جدول مورگان مشخص و از نمونه‌گیری در دسترس بهره برداری شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با آزمون‌های همبستگی پیرسون و t وابسته توسط نرم‌افزار SPSS22 استفاده شد.
یافته‌ها: گذرگاه‌عابرپیاده تأثیر معنی‌داری بر کاهش سرعت وسایل نقلیه در معابر شریانی اصلی و فرعی دارد. کاهش سرعت متوسط در فاصله 250 متری گذرگاه‌عابرپیاده‌ی برجسته به‌ترتیب 7/52 و 7/31 کیلومتر برساعت و در فاصله 100 متری به‌ترتیب 2/20 و 5/24 کیلومتر بود. همچنین کاهش سرعت متوسط در فاصله 250 متری گذرگاه‌عابرپیاده‌ی همسطح به‌ترتیب 6/26و 5/18 کیلومتر و در فاصله 100 متری به‌ترتیب 8/8 و 1/12 کیلومتر برساعت بود.
نتیجه‌گیری: تأثیر گذرگاه‌عابرپیاده‌ی برجسته در معابر شریانی اصلی در آرام‌سازی و افزایش ایمنی ترافیک نسبت به سایر گذرگاهها از بیشترین تأثیر(70 درصد) برخوردار بود، گذرگاه‌عابرپیاده‌ی همسطح درخیابان‌های شریانی فرعی نسبت به سایر گذرگاهها، کمترین تأثیر(4/34 درصد) را در آرام‌سازی و افزایش ایمنی ترافیک دارد.
)