مدل بهینه سازی زمان سفر در حمل و نقل همگانی اتوبوسرانی با بکارگیری سیستم های هوشمند (مطالعه موردی: اتوبوسرانی منطقه 4 شهرداری تهران)

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشکده مهندسی عمران-دانشگاه علم و صنعت ایران

2 دانشگاه واحد علوم و تحقیقات

3 دانشکده عمران-دانشگاه علم و صنعت ایران

10.22034/road.2023.387898.2149

چکیده

توسعه معابر جهت پاسخگویی به تقاضای شهرها سال‌هاست کارآمدی خود را در دنیای مدرن از دست داده است. متخصصان راهکار حل مشکلات ترافیکی را، مدیریت تقاضای سفر و افزایش کارایی سیستم حمل و نقل یافته‌اند. یکی از روش‌های افزایش کارایی سیستم حمل و نقل، استفاده از سیستم های حمل و نقل هوشمند می‌باشد. در این پژوهش بوسیله پرسشنامه علل نارضایتی مسافرین اتوبوس مشخص می‌شود تا براساس آن راه حل‌های هوشمند متناسب انتخاب گردد؛ سپس اقدام به جمع‌آوری اطلاعات از طریق شرکت اتوبوسرانی تهران و برداشت‌های میدانی نموده و وضع موجود شبکه بوسیله اطلاعات در اختیار در نرم‌افزار شبیه‌ساز پیاده و طبق برداشت‌های میدانی کالیبراسیون انجام می‌شود، در نهایت به تعریف سناریو‌هایی جهت کاهش تاخیرات و درنتیجه کاهش زمان سفر با اتوبوس اقدام نموده و سناریو‌های مطروحه در نرم افزار شبیه‌سازی می شود. در این مطالعه تأثیر ITS به‌عنوان ابزاری جهت کاهش زمان سفر با اتوبوس، بررسی شده است. با حذف هوشمند توقف در ایستگاه های فاقد تقاضا، استفاده از تابلوهای پیام متغیر خبری (VMS) برای رانندگان جهت افزایش سرعت و حذف پرداخت کرایه نقدی می‌توان به ترتیب 8/9، 4/4 و 1/4 درصد در زمان سفر صرفه‌جویی نمود. نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان می‌دهد که با ترکیب دو سناریو حذف هوشمند توقف در ایستگاه‌های فاقد تقاضا و استفاده از تابلوهای (VMS) جهت افزایش سرعت، زمان سفر اتوبوس در خط مورد نظر از 317 ثانیه در هر کیلومتر به 261 ثانیه در هر کیلومتر (7/17 درصد) کاهش می‌یابد.

کلیدواژه‌ها