1
دانشجوی دکتری رشته مدیریت صنعتی دانشکده مدیریت دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب
2
دانشآموخته دکتری مهندسی صنایع دانشگاه علم و صنعت
چکیده
یکی از چالشهای مهم در اندازهگیری سیستم حملونقل، بررسی تاثیرات زیستمحیطی و اجتماعی سیستم حملونقل با دادههای کمی و کیفی است و اندازهگیری آن بهخصوص زمانیکه دادههای اندازهگیری بهصورت دادههای کیفی میباشد، سخت میباشد بنابراین مقاله حاضر در صدد ارائه مدلی برای بررسی تاثیر سیستم حملونقل بر توسعه پایدار با استفاده از رویکرد دیمتل فازی به رشته تحریر درآمده است و تلاش میکند به این پرسش اصلی که سیستم حملونقل چه تاثیری بر توسعه پایدار دارد؟ پاسخ دهد. این پژوهش با روش توصیفی- پیمایشی صورت گرفته و جامعۀ آماری آن به صورت هدفمند انتخاب شده است. برای جمعآوری اطلاعات از یک پرسشنامۀ محققساخته استفاده شد که پایایی آن توسط نرمافزار SPSS، 986/0 محاسبه و از آنجائیکه دادهها نرمال بودند، برای تجزیهوتحلیل آنها از تحلیل عاملی تائیدی با استفاده از نرمافزار LISREL بهرهجویی شده است. عمدهترین نتایج پژوهش به این قرار است: رشد اقتصادی (C14) دارای بیشترین تاثیرگذاری و بعد از آن به ترتیب توانایی اقتصادی (C16)، کیفیت زندگی (C12)؛ خدمات تولید (C15)؛ خدمات مشتری (C13)؛ ازدحام (C11)؛ مصرف آب (C8)؛ آلودگی هوا (C3)؛ استفاده از انرژی (C1)؛ انتشار گازهای گلخانهای (C2)؛ آلودگی آب و خاک (C4)؛ تصادف (C10)؛ مصرف مواد (C9)؛ آلودگی گرمایی (C6)؛ آلودگی بصری (C7) و آلودگی صوتی (C5) بر توسعه پایدار تاثیرگذار هستند.